सुमनः तर, यहाँकी आमा जो एक्ली हुनु हुन्थ्यो, उहाँको पनि सपना यहीँ थियो ?
सोनामः आमाको नै सपना हो मलाई पाइलट बनेको देख्ने । त्यसवखत ‘मिलिटिरी एयरफोर्स’, इन्डियन एयरफोर्समा महिला विमनचालकहरु थिएन । मेरो काका हुनुहुन्छ । उहाँ हेलिकोप्टरको पाइलट हुनुहुन्थ्यो । अहिले आवकास प्राप्त गरिसक्नु भयो । उहाँबाट प्रेरणा थोरै पाएँ ।
सुमनः भनेपछि उहाँलाई देख्दा यस्तै पोशाकमा देखिन रहर जाग्यो ?
सोनामः हो । मलाई सानै देखि यो पोशाकदेखि रुची थियो ।
सुमनः वाल्यकालमा जे देख्यो त्यसले एउटा छाप छोड्ने रहेछ हगी ?
सोनामः हजुर, ‘यु लर्न वाई एक्जम्पल, चाइलहुड’ भन्छन् नी । काकाको स्मार्टनेस, डिसिपिलीन देखेरपनि म विमान चालिका हुन आकर्षित भएँ । 
सुमनः नेपालमा प्रायः छोराको शिक्षामा र छोरीको विवाहमा लगानी गर्छन नी प्राय ?
सोनामः हजुर, तर हाम्रो क्षेत्रमा त्यस्तो छैन । हाम्रो शेर्पा समुदायमा त्यो छैन । केटा केटी भनेर त्यसरी छुट्याउने गरेको पाएकी छैन ।
सुमनः त्यही भएर ममीले तपाईलाई यहाँसम्म ल्याउनु भयो ?
सोनामः हो । मेरो ममी अर्धवैंशमै विधुवा हुनु भयो । मैले असहज महशुस नगरोस भनेर पनि यहाँसम्म ल्याउन मिहिनेत गर्नु भयो । ममी सानैदेखि मिहिनेती, साहसी हुनुहुन्थ्यो । उहाँले नै यस्तो निडर हुन सिकाउनु भयो ।
म पनि सानैदेखि खेल क्षेत्रमा लागेको हुँ । साहसिक खेलहरु मलाई मनपर्छ । अहिलेपनि सबै खेलहरु खेल्छु । मन पर्छ । 
 

सुमनः अध्यायनका लागि कहाँ जानु भयो ?
सोनामः फिलिपिन्समा गएर पढेँ । घण्टाको हिसाबमा कक्षा हुन्छ । २०५० घण्टा पढ्नुपर्छ । मेरो चाहि १० महिनामा पूरा भयो । कसैलाई एक बर्ष कोहीलाई त २ बर्ष नै लाग्छ ।
सुमनः धेरैका लागि त यो महंगो भयो, खर्चिलो भयो हैन ?
सोनामः हो । अहिले त झनै कति महंगो भइसक्यो । मैले अग्नीबाट शुरु गरेँ । पाइलट पढ्न, तालिम लिन खर्च गरेको रकम अहिलेपनि फिर्ता भएजस्तो मेरो हिसाबमा छैन ।
बाँकी भिडियोबाट...

तस्वीरहरुः सामाजिक सञ्जालबाट